Projecten

Vandaag heb ik dit wandkleed voltooid met een stofportret van Dennis, mijn overleden man, gemaakt van zijn kleding in negen kleuren. Normaal wordt een stofportret gespannen op hout, maar in dit geval is het op een hangend doek geconstrueerd.

Als achtergrond heb ik een lap stof gebruikt die voor mij een speciale betekenis heeft.

De foto die ik gebruikt heb is een die mij zeer dierbaar is, waar wij samen op de bank zaten en hij lachend naar mij keek. Lang geleden, toen wij nog geen kinderen hadden.

Het werken aan het stofportret bracht mij terug bij Dennis en wie hij was; mijn leven met hem. Het viel niet mee om dit portret te maken. Alles leek mis te gaan en ik betrapte mijzelf erop dat ik mijzelf ‘sappertje’ hoorde zeggen, een woord dat Dennis gebruikte als iets niet lukte. Het duurde heel lang voordat ik Dennis kon herkennen in het portret maar nu is hij het toch echt.

Zonder hem was er geen Papadoekie. In dierbare herinnering aan.

Geïnspireerd door de cursus Verweven bij de Modestraat o.l.v. kunstenares Fleur Ouwerkerk en Femke Egas ben ik thuis zelf met afgedankte kleding aan de slag gegaan: een rokje van mij en een shirt van mijn overleden man. Ik vond het prachtig om iets dat we, los van elkaar hebben gedragen, sàmen te laten komen in het weefsel. Zo worden we herenigd in de stof. Na in de relatie samen verweven te zijn geweest, is het me gelukt die gezamenlijke bezieling op unieke wijze ’te vangen’ in de stof. Weven is daarvoor een mooie symbolische bezigheid. Denk je maar eens in… De gedragen stof wordt tot strookjes stof verwerkt en beurtelings komen de reepjes van de gedragen rok en het gedragen shirt van mijn (overleden) man opnieuw tot een speelse, samenhangende verbintenis. Zo worden we blijvend herenigd in de stof. Samen met elkaar verweven. Mooi geordend in zwart/wit, met veelkleurig garen (zie afbeelding hieronder), met de ‘wilde haren’, die buiten de relatie lijken te vallen, maar die daarvan niet los zouden kunnen bestaan omdat ze daaruit voortkomen. Voor mij is dit een prachtige representatie van onze bezielde relatie.

“Dirk Bontes identificeert zichzelf als wetenschapper en als schrijver . De opleidingen die hij volgde zijn meestal slechts half voltooid. Hij won enkele wedstrijden in de fantastische genres, maar schrijft vooral over zijn wetenschappelijke ontdekkingen en inzichten op diverse gebieden. Daarnaast doet hij aan droomduiding.

Dit doek is een artistieke interpretatie van zijn visualisatie van een dramatische, schokkende, transformerende en metamorfoserende gebeurtenis toen hij negen jaar oud was, en waarover hij in diepe rouw werd gedompeld.

Hij beschouwt wat hem overkwam als één van de beste bewijzen voor het bestaan van een bovennatuurlijke macht, die niet dirigeert, maar faciliteert. Wensen worden vervuld, linksom of rechtsom, wanneer de gelegenheid zich voordoet – maar vaak ook alleen wanneer die wordt aangegrepen, is zijn conclusie. Zijn wens was uitzonderlijk en exorbitant: om over de macht te beschikken om de wereld ten goede te veranderen. En dat vergde een metamorfose: de rups moet sterven om de vlinder geboren te doen worden; melktanden moeten verloren gaan, opdat een volwassen gebitselement zich kan manifesteren. Het ene einde van de wip kan alleen zijn hoogste punt bereiken wanneer de wip uit balans geraakt. Zijn lot sloeg genadeloos toe. Met dat lot, met het lot, met ons lot, moeten we tevreden zijn en er ons niet tegen teweerstellen, meent hij. Roei met de riemen die je hebt. Ga door de deuren die voor jou openstaan. Groei naar het licht van de zon die voor jou schijnt.

Zijn metamorfose stelt hem in staat om dieper dan de oppervlakte te kijken. Hij is niet gebonden aan paradigma’s, maar verschuift ze. Hij heeft continu originele ideeën en inzichten”.