Vandaag heb ik dit wandkleed voltooid met een stofportret van Dennis, mijn overleden man, gemaakt van zijn kleding in negen kleuren. Normaal wordt een stofportret gespannen op hout, maar in dit geval is het op een hangend doek geconstrueerd.
Als achtergrond heb ik een lap stof gebruikt die voor mij een speciale betekenis heeft.
De foto die ik gebruikt heb is een die mij zeer dierbaar is, waar wij samen op de bank zaten en hij lachend naar mij keek. Lang geleden, toen wij nog geen kinderen hadden.
Het werken aan het stofportret bracht mij terug bij Dennis en wie hij was; mijn leven met hem. Het viel niet mee om dit portret te maken. Alles leek mis te gaan en ik betrapte mijzelf erop dat ik mijzelf ‘sappertje’ hoorde zeggen, een woord dat Dennis gebruikte als iets niet lukte. Het duurde heel lang voordat ik Dennis kon herkennen in het portret maar nu is hij het toch echt.
Zonder hem was er geen Papadoekie. In dierbare herinnering aan.
