Francisco is geboren te Amsterdam in 1957 en groeide op met zes zussen. Zijn leven is getekend door astma en ziekenhuisopnames. Al heel jong was hij ziekelijk en is zelfs een tijd uit huis geplaatst in Zandvoort, wat voor hem een nare periode was waar hij met niemand over heeft kunnen praten. Als kind was hij vol idealen. Hij wilde altijd graag de harmonie bewaren en zijn droom was om eerst bij de marine te gaan werken (want dat vond zijn moeder zo mooi) en daarna missionaris te worden. Zijn zwakke gezondheid zorgde er echter voor dat hij niet bij de marine terecht kon en na twee klaplongen werd hij op zijn twintigste afgekeurd. Twee maal was hij bij een opname klinisch dood en had een bijna dood ervaring, die hij zo mooi vond dat dit zijn visie op het leven heeft gevormd: de dood is niet het einde, er is niets om bang voor te zijn.
Na het overlijden van zijn vader kwam Francisco in een crisis en werd opgenomen. In die tijd heeft hij eindelijk met zijn moeder kunnen praten over zijn jeugdtrauma en zijn moeder was er steeds voor hem. Wandelen en het schrijven van gedichten heeft hem geholpen om dingen te verwerken. Vele Hersenkronkels schreef hij op papier. Vijf van zijn gedichten zijn ooit gepubliceerd in een gezamelijke bundel Voorbij de verbeelding van uitgeverij Tobi Vroegh. Hij zou graag nog eens een eigen bundeltje uitgeven. Nu kan hij niet meer schrijven want hij heeft Parkinson.
De toekomst ziet hij somber in, de wereld zal vergaan. Maar hij is niet bang. Hij gelooft dat als je goed van hart bent, dat je niets te vrezen hebt. Francisco is een gevoelige man, die zijn eigen mening durft verkondigen. Toen de dokter hem vertelde dat zijn longen op waren en hij nog tien jaar te leven had, gaf hij niet op. Hij is toen sigaren gaan roken en heeft daarna nooit meer een astma aanval gehad. Rotsvast gelooft hij in het leven na de dood en hij voelt zich gedragen en beschermd. Nare ervaringen zijn er om iets van te leren. Liefde is belangrijk. Als iedereen zijn angst zou loslaten zou er nooit meer oorlog en ruzie zijn. Eenmaal ontmoette hij zijn droomvrouw, Ande (hij is nogal perfectionistisch), een verpleegster in het ziekenhuis. Helaas is hij haar uit het oog verloren. Nooit kwam hij meer zo’n vrouw tegen.
Met Francisco hebben we een van zijn gedichten muziek gegeven en samen met hem gezongen. Het kleedje is een kleurrijk plaatje, wat (zoals hij zelf zegt) hem helpt als hij somber gestemd is.
Beluister hier het lied :
