Als kind logeerde ik bij tante Jani, de zus van mijn oma (van vaders kant), die mij naailes gaf op haar Pfaff naaimachine. Dit was nog een oud kastmodel, met aangebouwde motor. Zij was beroepsnaaister, geworden nadat zij tbc had gekregen en als onderwijzeres niet meer voor de klas mocht staan. Later kreeg ik van haar een groen speldenkussen, dat zij zelf had gemaakt. Ik gebruik het nog steeds. Haar naaimachine heb ik ook geërfd, waar mijn vader voor zorgde dat die bij mij terecht kwam. De naaimachine is er nog, maar is niet meer in gebruik.
Inmiddels was het speldenkussen half vergaan, de bovenkant versleten en alle spelden verdwenen in het kapok. Kopspelden die ik overigens als kind van mijn vader had gekregen met Sinterklaas. Samen met speculaas.
Ik besloot het kussentje in ere te houden en begon aan een restauratie. Eerst alle spelden en naalden eruit vissen. Dat waren er een heleboel. Toen de ingewanden er weer in doen en dichtnaaien. Een nieuwe broekje eromheen zou ik in dezelfde kleur maken. Toen kreeg ik het idee om hierin iets van mijn vader mee te nemen. De tas met zijn spullen staat nog steeds nauwelijks aangeroerd in de kamer ( die tas heb ik zo meegenomen vanuit het ziekenhuis nadat hij daar op 9 mei dit jaar is overleden ). Het werd een stukje van zijn jas, stevige stof. Het ruikt nog naar hem. Dacht eerst om het te wassen maar vind het eigenlijk wel fijn zo. Nu is hij er toch nog een beetje bij. Bij mij en mijn werk en leeft een stukje familie(-geschiedenis) voort. Een speldenkussen, een eenvoudig en klein maar zo onmisbaar voorwerp op mijn tafel. Ook dat is passend voor mijn vader. Ik ben er blij mee.
