Monique (56) is overleden op 2-4-2020. Ik heb haar nooit in haar goede tijd gekend wat ik jammer vind want volgens mij had ik het best goed met haar kunnen vinden.
Monique was intelligent, creatief, trots, eigenzinnig en ze had lief met heel haar zijn. Haar jeugdtrauma heeft haar de nodige psychische klachten bezorgd waarin zij ook boosheid in zich had, maar vooral probeerde zij familiekarma op te lossen. Ze schreef een boek over het gezin nadat hun vader was overleden. Ook wilde zij het heft steeds in eigen handen houden, zo weigerde zij medicatie en ingrepen. Als afgestudeerd shiatsutherapeut wist zij veel van alternatieve geneeswijze. In schilderwerk uitte ze haar gevoelens. Dat heeft ze uiteindelijk niet vol kunnen houden en belandde in een zware depressie, waarin zij feitelijk al lang afscheid had genomen van het leven. Nadat dit jaar de diagnose longkanker geconstateerd was vond zij de moed om haar leven zelf te beeindigen. Na drie jaren opnames heeft zij eindelijk haar rust gevonden.
Van Monique ontstond spontaan dit klein doekje van 15 bij 20cm. Ik kreeg haar sieradenkistje van haar zus Annelies. Daarin zat veel bling bling, maar mij raakten een aantal piepkleine onderdeeltjes van kapotte dingen die Monique toch bewaard had. Ik haakte ze aan elkaar en wilde ze ergens ophangen en zo ontstond dit werkje waarin diverse sieraden en een haarklemmetje. De kleurige figuur toegevoegd geinspireerd door een foto van haar. Monique droeg vaak fel kleurige kleding, een echte hippie. Er zit Egypte in verwerkt, het land waar zij met haar familie naar toe reisde om te trouwen. De rafelrand als symbool voor het abrupte levenseinde na een periode van hopeloos verward zijn waaruit geen weg terug meer mogelijk was.
