Projecten

Wil (1952) is een onafhankelijke vrouw, die zich in het leven heeft begeven tussen de sociale uitersten waarbij zij steeds werd geleid door het gevoel en het naar je zin hebben, het ontdekken en je eigen plan volgen. Daarbij heeft ze misschien wel wat kansen niet benut, maar steeds wist zij zich te redden en te genieten van de middelen die haar ter beschikking stonden. Eigenzinnig, kleurrijk, gastvrij, vriendelijk en geïnteresseerd en met een pure ondernemingszin om steeds iets nieuws te ontdekken en mee te gaan in de constant veranderende wereld en deze een stukje mooier te maken. Haar grootste passie is nog steeds internetmarketing en het opzetten van communities die zelfstandig functioneren maar wel in verbinding staan met elkaar. Haar ideaal is dat alle mensen voldoende basisinkomen hebben om hun ding te doen zodat elk mens tot ontwikkeling kan komen.

Wat heeft ze geleerd in het leven? Dingen loslaten, ook familiebanden. Je bent uniek, maar wel in contact blijven met elkaar. Studies en boeken verrijken je. Je neemt ervan mee waar je wat aan hebt op dat moment. Alles heeft zijn nut. Zij vindt het belangrijk om open te staan voor mensen, luisteren, bemiddelen, dingen oplossen, mensen verenigen. discussiëren en jezelf blijven ontwikkelen. Ze kan wel uitdagend/direct zijn, dat vinden mensen niet altijd fijn. Negatieve dingen, daar leer je ook van. Nieuwe inzichten. De continuïteit van het zijn. De geest leeft voort.

Parcival vond ze altijd een inspirerend verhaal. Hij nam het zoals het kwam, had geen oordeel. Parcival staat voor de transformatie in ieder mens. Wie leeft volgens zijn ware zelf en zijn intuïtie, wordt overspoeld door geluk. Wie het geluk najaagt, jaagt het juist op de vlucht. Parcival staat voor de onnozele dwaas of de onbevangen jongeling.

Ze denkt wel eens dat ze in een vorig leven troubadour is geweest.

Francisco is geboren te Amsterdam in 1957 en groeide op met zes zussen. Zijn leven is getekend door astma en ziekenhuisopnames. Al heel jong was hij ziekelijk en is zelfs een tijd uit huis geplaatst in Zandvoort, wat voor hem een nare periode was waar hij met niemand over heeft kunnen praten. Als kind was hij vol idealen. Hij wilde altijd graag de harmonie bewaren en zijn droom was om eerst bij de marine te gaan werken (want dat vond zijn moeder zo mooi) en daarna missionaris te worden. Zijn zwakke gezondheid zorgde er echter voor dat hij niet bij de marine terecht kon en na twee klaplongen werd hij op zijn twintigste afgekeurd. Twee maal was hij bij een opname klinisch dood en had een bijna dood ervaring, die hij zo mooi vond dat dit zijn visie op het leven heeft gevormd: de dood is niet het einde, er is niets om bang voor te zijn.

Na het overlijden van zijn vader kwam Francisco in een crisis en werd opgenomen. In die tijd heeft hij eindelijk met zijn moeder kunnen praten over zijn jeugdtrauma en zijn moeder was er steeds voor hem. Wandelen en het schrijven van gedichten heeft hem geholpen om dingen te verwerken. Vele Hersenkronkels schreef hij op papier. Vijf van zijn gedichten zijn ooit gepubliceerd in een gezamelijke bundel Voorbij de verbeelding van uitgeverij Tobi Vroegh. Hij zou graag nog eens een eigen bundeltje uitgeven. Nu kan hij niet meer schrijven want hij heeft Parkinson.

De toekomst ziet hij somber in, de wereld zal vergaan. Maar hij is niet bang. Hij gelooft dat als je goed van hart bent, dat je niets te vrezen hebt. Francisco is een gevoelige man, die zijn eigen mening durft verkondigen. Toen de dokter hem vertelde dat zijn longen op waren en hij nog tien jaar te leven had, gaf hij niet op. Hij is toen sigaren gaan roken en heeft daarna nooit meer een astma aanval gehad. Rotsvast gelooft hij in het leven na de dood en hij voelt zich gedragen en beschermd. Nare ervaringen zijn er om iets van te leren. Liefde is belangrijk. Als iedereen zijn angst zou loslaten zou er nooit meer oorlog en ruzie zijn. Eenmaal ontmoette hij zijn droomvrouw, Ande (hij is nogal perfectionistisch), een verpleegster in het ziekenhuis. Helaas is hij haar uit het oog verloren. Nooit kwam hij meer zo’n vrouw tegen.

Met Francisco hebben we een van zijn gedichten muziek gegeven en samen met hem gezongen. Het kleedje is een kleurrijk plaatje, wat (zoals hij zelf zegt) hem helpt als hij somber gestemd is.

• 

Beluister hier het lied :

Het levensverhaal van Peter draait om zijn traumatische jeugdervaringen waarin de suïcide van zijn moeder de familie totaal ontwricht heeft. Peter is de oudste van de vijf kinderen die het gezin op dat moment telt, waarbij de jongste nog een baby is. Alle kinderen zijn getekend door hun ervaringen en ook Peter heeft het zwaar gehad met verslaving en depressie. Hij ging werken in de zorg als verpleegkundige. Na een ongeluk kwam er een ommekeer en sindsdien heeft hij dingen kunnen verwerken en zet zich nu meer in als ervaringswerker. Ook houdt hij zich bezig met herziening van de geestelijke gezondheidszorg, metname ook via de kunst en muziek. Een thema hierbij is suïcide als keuze en niet als taboe. Schrijven en zingen is voor hem altijd helend geweest. Als oudste probeert hij zich te ontfermen over zijn familieleden.