Projecten

Het heeft even geduurd in verband met Corona, maar het is gelukt. De dichtbundel ‘De Zilveren Weg’ is er! Het is een selectie uit gedichten die hij schreef in een moeilijke tijd. Schrijven bleek verwerking te bewerkstelligen. Peet Langen heeft de selectie gedaan en de lay out verzorgd.

Francisco kreeg vandaag de doos met zijn dichtbundels en “ze waren precies zoals hij het zich had voorgesteld”. “Mijn levenswerk is voltooid, nu mag ik sterven…”. Maar nee: eerst signeren! Dat deed hij, althans drie boekjes. Dat valt namelijk niet mee als je Parkinson hebt.

Met op de cover een afbeelding van het wandkleed de Zilveren Weg, dat door mij voor Francisco is gemaakt en bij hem in de kamer hangt.

Het was heel fijn dit voor Francisco te doen en te zien hoe blij hij er mee is. Voor hem is dit iets wat hij nalaat aan de wereld en het geeft hem rust dat het voltooid is.

Deze opdracht kreeg ik van Dirk. Hij wilde een uniek cadeau geven aan zijn nichtje, die -net als hijzelf- van science fiction houdt. Een imposante draak leek hem wel wat, en ik mocht een ontwerp bedenken.

Voor mij was dit mijn eerste landschapsproject.

De voorstelling bestaat uit 19 verschillende kleuren stof met veel detail en structuurverschil.

Laney is 8 jaar. Zij is er superblij mee!

Met dank voor de leuke foto!

Als kind logeerde ik bij tante Jani, de zus van mijn oma (van vaders kant), die mij naailes gaf op haar Pfaff naaimachine. Dit was nog een oud kastmodel, met aangebouwde motor. Zij was beroepsnaaister, geworden nadat zij tbc had gekregen en als onderwijzeres niet meer voor de klas mocht staan. Later kreeg ik van haar een groen speldenkussen, dat zij zelf had gemaakt. Ik gebruik het nog steeds. Haar naaimachine heb ik ook geërfd, waar mijn vader voor zorgde dat die bij mij terecht kwam. De naaimachine is er nog, maar is niet meer in gebruik.

Inmiddels was het speldenkussen half vergaan, de bovenkant versleten en alle spelden verdwenen in het kapok. Kopspelden die ik overigens als kind van mijn vader had gekregen met Sinterklaas. Samen met speculaas.

Ik besloot het kussentje in ere te houden en begon aan een restauratie. Eerst alle spelden en naalden eruit vissen. Dat waren er een heleboel. Toen de ingewanden er weer in doen en dichtnaaien. Een nieuwe broekje eromheen zou ik in dezelfde kleur maken. Toen kreeg ik het idee om hierin iets van mijn vader mee te nemen. De tas met zijn spullen staat nog steeds nauwelijks aangeroerd in de kamer ( die tas heb ik zo meegenomen vanuit het ziekenhuis nadat hij daar op 9 mei dit jaar is overleden ). Het werd een stukje van zijn jas, stevige stof. Het ruikt nog naar hem. Dacht eerst om het te wassen maar vind het eigenlijk wel fijn zo. Nu is hij er toch nog een beetje bij. Bij mij en mijn werk en leeft een stukje familie(-geschiedenis) voort. Een speldenkussen, een eenvoudig en klein maar zo onmisbaar voorwerp op mijn tafel. Ook dat is passend voor mijn vader. Ik ben er blij mee.

• 

•