Aanwezig in afwezigheid

imag2939_1

Je omarmt de vorm die in de leegte is achtergebleven of  je voelt je gesteund door de schaduw die overblijft.

Na het overlijden van een dierbare voelen we ons alleen. Er is een leegte, een verlatenheid. Je kan de ander bij je voelen alsof die er nog is, meedoet, meekijkt of nog zo kan komen binnenwandelen. Je hoort hem op de trap, ruikt hem of hoort zijn stem. Sommigen kunnen de overledene zelfs zien.

Toch voel je je intens geamputeerd, alsof een deel van jezelf weg is. Een diep ontheemd gevoel, als de verwarring wanneer iets vertrouwds dat er altijd is ineens niet op zijn plek is.

Op het moment dat iets er niet meer is ervaar je pas wat het is dat je mist, simpel omdat het er niet meer is. Wat betekende de persoon in je leven?

Je denkt aan hem. Al die dingen die je samen hebt gedaan moet je nu alleen gaan doen. Bij alles denk je terug en denk je aan. Zo hobbel je gehavend verder en probeert weer nieuwe geschiedenis op te bouwen zonder de ander. Maar die plek blijft toch leeg. Die stoel blijft onbezet. Twee wordt een of vier wordt drie. Het is zo incompleet.  Zelfs als die plek voorzichtig wordt ingenomen in liefde voelt dat als schending. Niet díe plek, maar iets er naast, een andere stoel.

Juist in het gemis is de ander aanwezig, je denkt aan hem. Als er niet meer wordt gedacht aan en er geen gemis meer is, is de persoon pas echt weg.

Hoe sterker de band was, hoe groter het gemis en hoe sterker de aanwezigheid. De persoon is er lijfelijk niet meer, maar de relatie bestaat nog steeds en ook de verbinding. Die zal nooit overgaan.

De liefde doet zich pas werkelijk kennen, als het afscheid komt.

Kahlil Gibran

Afbeelding afkomstig uit het boek Gehavend van Johan Maes.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *